Mijn leven lang bleef ik redelijk uit handen van de zorg. Behoudens twee korte ziekenhuisopnames kwam ik alleen tijdens bezoekuren in ziekenhuizen. Ik ben van plan dat nog lang zo te houden. Ik ben niet zo van de zorg. Respect, veel respect voor de mensen die er werken, maar verder ver van mijn bed en dat moet vooral zo blijven.
Toch raakte ik betrokken bij het werk van Kinderfonds Franniez. Via mijn dochter Hennie, één van de initiatiefnemers van Franniez. Als zij me niet had gevraagd, had ik misschien geen ja gezegd. Maar nu heb ik ja gezegd en word ik met dingen geconfronteerd, waarmee ik normaal gesproken nooit bezig ben. Met chronisch zieke kinderen bijvoorbeeld.
Dus was ik op 4 maart met Franny Slingerland en Frankje Couprie in het MUMC Maastricht voor de start van de tweede Franniez pilot. De eerste draait inmiddels in Leiden als een tierelier.
In Maastricht was het Limburgs, dus goed. Warme ontvangst, taart, zachte G’s zo ver als het oor reikte. Alles pico bello voorbereid. En twee Franniez spiralen voor twee chronisch zieke kinderen.
Ik heb twee gezonde (inmiddels volwassen) kinderen en drie al even gezonde kleinkinderen. Wat chronisch ziek zijn inhoudt, ik heb er eigenlijk geen weet van. Maar die twee kinderen in Maastricht weten dat wel. Toch zag ik ze stralen. Omdat ze een spiraal kregen en Franniez en stickers mochten uitzoeken om daarop te bevestigen.
Nu kunt u zeggen, dat elk kind altijd straalt als het iets bijzonders krijgt, maar volgens mij ging dit dieper. Volgens mij begrepen deze kinderen, zo jong als ze waren, wat de Franniez betekenden. Dat de Franniez het verhaal van hun ziekte vertellen. Dat achter elk element en elke sticker een ervaring ligt, een fase in hun moeilijke leven, die ze succesvol te boven zijn gekomen. Dat die elementen samen het verhaal van hun leven vormen en dat die elementen instap voor het gesprek zijn. Dat vriendjes en vriendinnetjes, broertjes en zusjes, oma’s en opa’s en ook mama en papa zien hoe veel ze meemaken. Dat chronisch zieke kinderen misschien wel de stoerste kinderen uit de buurt zijn, al zie je dat niet.
Ik heb het ze niet gevraagd. Zoiets vraag je niet aan kleine kinderen. Maar onderweg naar huis wist ik één ding heel zeker: de Franniez zijn echt brood- en broodnodig.
Piet Kralt
